The Connie Francis story

Η Connie Francis (κανονικό όνομα: Concetta Rosa Maria Franconero), γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1938 στο Newark του New Jersey σε οικογένεια Ιταλών μεταναστών.

Ξεκίνησε την καριέρα της στα τρία, παίζοντας ακορντεόν που της αγόρασε ο πατέρας της. Το όνειρο του πατέρα της ήταν η κόρη του να έχει κάποτε τη δική της μουσική σχολή. Στην ηλικία των δέκα, έγινε δεκτή στο Startime, μια τηλεοπτική εκπομπή της Νέας Υόρκης που εμφανίζονταν ταλαντούχα παιδιά τραγουδιστές και καλλιτέχνες. Πρώτη φορά θα έπαιζε κάποιος ακορντεόν. Ο παρουσιαστής, ο θρυλικός τηλεοπτικός κυνηγός ταλέντων Arthur Godfrey, δυσκολεύτηκε να προφέρει το όνομά της και πρότεινε κάτι "εύκολο και ιρλανδικό", το οποίο μετατράπηκε σε Francis. Τελικά στην Francis δόθηκε μια εβδομαδιαία εκπομπή στο Startime για τέσσερα χρόνια, στην οποία πλέον τραγουδούσε.

Αφού καμία δισκογραφική εταιρία δεν την δεχόταν, η 16χρονη Francis υπέγραψε συμβόλαιο με την MGM μόνο επειδή ένα από τα τραγούδια στο demo της, το "Freddy", ήταν και το όνομα του γιου του προέδρου! Το "Freddy" κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1955 ως το πρώτο single της. Μετά από μια σειρά αποτυχίες, στις 2 Οκτωβρίου 1957 και καθώς είχε πρόσφατα αποδεχθεί μια προπληρωμένη υποτροφία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, σχεδίαζε να βάλει τέλος στην καριέρα της ως τραγουδίστρια. Έχοντας ηχογραφήσει δύο τραγούδια, ευχαρίστησε τους τεχνικούς και τους μουσικούς, πιστεύοντας ότι δεν θα ηχογραφήσει τρίτο, ένα παλιό τραγούδι από το 1923, το "Who's Sorry Now?" που είχαν γράψει οι Bert Kalmar και Harry Ruby, ένα τραγούδι που ακούστηκε και στην ταινία των αδελφών Marx Brothers “A Night in Casablanca” (1946). Όταν ο Dick Clark το έπαιξε στο American Bandstand, είπε στα οκτώ εκατομμύρια τηλεθεατές της συναυλίας ότι η Connie Francis ήταν «μια νέα τραγουδίστρια που κατευθύνεται κατ 'ευθείαν για το νούμερο ένα».

Το "Who's Sorry Now?" ήταν η πρώτη από τις μεγάλες επιτυχίες της Francis σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέχρι το 1967, είχε πουλήσει 35 εκατομμύρια παγκοσμίως, με 35 τραγούδια που ανέβηκαν στα Top 40 των αμερικάνικων charts και με αρκετούς που ανέβηκαν στο νούμερο ένα ("Everybody's Somebody's Fool", "My Heart Has a Mind of Its Own", "Don't Break the Heart That Loves You" και "Stupid Cupid"). 

Το 1963 κυκλοφόρησε το "In the Summer of His Years", το οποίο γράφτηκε ως φόρο τιμής στον δολοφονημένο John F. Kennedy.

Η Francis είχε μια άνεση με τις γλώσσες και ήταν ένα από τα πρώτα ονόματα της ποπ που ηχογράφησε τα τραγούδια της σε άλλες γλώσσες. Το “Where the Boys Are” από την ομώνυμη ταινία του 1961 το τραγούδησε σε έξι γλώσσες. 

Τραγούδησε ακόμα και στα ελληνικά το «Τα Παιδιά του Πειραιά»!

Έχει πρωταγωνιστήσει σε τέσσερις ταινίες, τραγουδούσε σε ταινίες για ηθοποιούς που δεν μπορούσαν να τραγουδήσουν και ήταν φιλοξενούμενη σε αμέτρητα τηλεοπτικά σόου. Τα άλμπουμ της στα ιταλικά και τα εβραϊκά μεταμόρφωσαν την Francis από ένα εφηβικό είδωλο σε μια ώριμη ερμηνεύτρια σε κορυφαία νυχτερινά κέντρα σε όλο τον κόσμο. Υπήρξε επίσης και συνθέτρια σε τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες από άλλους καλλιτέχνες, όπως το "Somewhere My Love" (Andy Williams), το "Strangers in the Night", το "Angel in the Morning" και το "When Will the Apples Fall".

Λόγω των μεταβαλλόμενων τάσεων στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1960, δηλαδή της βρετανικής εισβολής, οι επιτυχίες στα charts του Billboard άρχισε να εξαφανίζεται μετά το 1963. Το 1962 είχε την τελευταία επιτυχία το "Vacation". Τα singles της συνέχισαν να φτάνουν στην κορυφή των 40 στο US Hot 100 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60, με την τελευταία της κορυφαία συμμετοχή να είναι το "Be Anything (Be Be Mine)" του 1964.

Στα τέλη του 1969, η σύμβαση της με την MGM Records έληξε και αποφάσισε να μην συνεχίσει πλέον, κουρασμένη από σχεδόν 15 χρόνια αδιάκοπων ηχογραφήσεων, ζωντανών εμφανίσεων, τηλεοπτικής και κινηματογραφικής δουλειά και ταξιδιών και να ζήσει μια οικογενειακή ζωή σχεδόν αποσυρμένη με τον τρίτο σύζυγό της. Από το 1970 έως το 1973, η Francis εμφανίστηκε μόνο περιστασιακά ως προσκεκλημένη σε τηλεοπτικές εκπομπές.

Επέστρεψε στο στούντιο το 1973, για το "The Answer". Το 1974, ο σύζυγός της την ενθάρρυνε να επιστρέψει στη σκηνή, με καταστροφικές συνέπειες. Μετά την τρίτη της παράσταση, βιάστηκε στο ξενοδοχείο όπου διέμενε. Αυτό το συμβάν συνέβαλε στο τέλος του γάμου της. Ακολούθησαν και άλλα τραγικά περιστατικά όπως όταν μετά από μία εγχείρηση το 1975 έχασε για ένα διάστημα τελείως την φωνή της και το 1981 που δολοφονήθηκε άγρια ​​ο αδελφός της από εκτελεστές της Μαφίας, έπεσε σε κατάθλιψη, ενώ διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή. Τελικά επέστρεψε στη σκηνή και την ηχογράφηση το 1989, και συνεχίζει να τραγουδάει σε sold-out ακροατήρια.

The Neil Sedaka story

Ο Neil Sedaka γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στις 13 Μαρτίου του 1939. Και οι δύο γονείς του ήταν εβραϊκής καταγωγής. Ήδη από την ηλικία των 8 ετών, έπαιζε πιάνο και η μητέρα του ήθελε να γίνει πιανίστας της κλασσικής μουσικής. Εκείνου όμως του άρεσε η ποπ μουσική και το 1952 γνώρισε τον Howie Greenfield, έναν έφηβο ποιητή και συγγραφέα στίχων και οι δύο τους άρχισαν μια καριέρα που θα συνεχιζόταν μέχρι την δεκαετία του '80.

Το 1956, ο Neil Sedaka σχημάτισε μια μπάντα από συμμαθητές του που ονομάστηκε Linc-Tones και μετά The Tokens. Τράβηξαν το ενδιαφέρον ενός παραγωγού δίσκων, του Morty Craft, ο οποίος κυκλοφόρησε δύο singles των Tokens που έγιναν τοπικές επιτυχίες. 

Λίγο αργότερα, ο Sedaka αποφάσισε να συνεχίσει σόλο, και κυκλοφόρησε το πρώτο του single με την εταιρία Decca, Snowtime. Μετά υπέγραψε στην RCA Victor. Το 1958, ο Sedaka έγραψε την πρώτη διεθνή επιτυχία, το “Stupid Cupid” που είχε ηχογραφήσει η Connie Francis. Άλλες επιτυχίες εκείνης της εποχής, μικρής όμως εμβέλειας, ήταν το "I Go Ape" και το "Crying My Heart Out for You". Ο ατζέντης του Sedaka έπεισε την RCA να του δώσουν άλλη μία ευκαιρία.

Τότε, ο Sedaka έκανε τα τρία πιο πετυχημένα singles της εποχής. Το "Oh! Carol", που είναι και το πιο γνωστό του τραγούδι, έφτασε στο Νο 9 στο Hot 100 το 1959 και πήγε στο Νο. 1 στην Ιταλία το 1960. Στην Μ. Βρετανία το τραγούδι έμεινε 17 εβδομάδες στην κορυφή των 40, φτάνοντας στο Νο 3 (4 εβδομάδες). Η δεύτερη πλευρά του δίσκου, το "One Way Ticket", έφτασε στο Νο. 1 στα pop charts στην Ιαπωνία. Ο Sedaka έβγαινε με την τραγουδίστρια Carole King όταν ήταν ακόμα στο σχολείο, γεγονός που του έδωσε την ιδέα να χρησιμοποιήσει το όνομά της στο τραγούδι!

Μεταξύ 1960 και 1962 ο Sedaka έκανε και άλλες επιτυχίες, μεταξύ των οποίων ήταν: "Stairway to Heaven" (No. 9, 1960), "You Mean Everything to Me" (No. 17, 1960), "Run, Samson, Run" (No. 27, 1960), "Calendar Girl" (No. 4, 1961); "Little Devil" (No. 11, 1961), "Happy Birthday Sweet Sixteen" (No. 6, 1961), "Breaking Up Is Hard To Do" (No. 1, 1962) και "Next Door to an Angel" (No. 5, 1962).

Μετά ήρθε η Beatlemania και μπήκε φραγμός στην σταδιοδρομία του. Επέστρεψε στη δεκαετία του 1970 με το "Laughter in the Rain" και το "Love Will Keep Us Together".

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 ο Sedaka εισήχθη στο Hall of Fame των τραγουδοποιών. 

Ο Sedaka επισκέφτηκε την Ελλάδα και συμμετείχε στο "Rock 'n' Roll πάρτυ" του Αντ1 παραμονή πρωτοχρονιάς του 1992 με τον Ν. Μαστοράκη.

The Johnny Tillotson story

Ο Johnny Tillotson γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1939, στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα των ΗΠΑ. Ο πατέρας του ήταν ένας disc jockey της μουσικής country και ο ίδιος ο Johnny εμφανιζόταν στο τοπικό ραδιόφωνο από την ηλικία των εννέα. Οι γονείς του τον ενθάρρυναν δίνοντάς του μια κιθάρα, και επηρεάστηκε από τους καουμπόηδες τραγουδιστές (Gene Autry, Roy Rogers) και τον θρύλο της country Hank Williams.   

Εμφανίζονταν τακτικά στην τηλεοπτική εκπομπή του Tom Dowdy, όπου συναντήθηκε με τον Archie Bleyer, ιδιοκτήτη της Cadence Records. Το πρώτο του single, το 1958, ηχογραφήθηκε ενώ ολοκλήρωνε το πτυχίο του στη δημοσιογραφία και τις επικοινωνίες και ήταν η εφηβική μπαλάντα «Dreamy Eyes» και το «Well, I'm Your Man». Αν και οι ρίζες του ήταν στην country, ενθαρρύνθηκε να αναβιώσει τις γνωστές R&B μπαλάντες «Never Let Me Go», «Pledging My Love» και «Earth Angel». 

Το 1960 κυκλοφόρησε την κλασική εφηβική μπαλάντα «Poetry In Motion», η οποία ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του, καθώς ανέβηκε στο νούμερο 2 στις ΗΠΑ και νούμερο 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η δεύτερη πλευρά, το «Princess, Princess», ήταν και αυτό δημοφιλές. Το επόμενο, το «Jimmy's Girl», ήταν λιγότερο επιτυχημένο, αλλά πήγε μέχρι το νούμερο 3 στις ΗΠΑ με το «It Keeps Right On A-Hurtin», μια country μπαλάντα της χώρας που ερμήνευσαν πολλοί τραγουδιστές, μεταξύ των οποίων και ο Elvis Presley.

Το παιδικό πρόσωπο του Tillotson και η αδύνατη σιλουέτα του τον έκαναν ιδανικό teen-idol στις αρχές της δεκαετίας του '60. Λάτρης της country γνώρισε περαιτέρω επιτυχία αναβιώνοντας country τραγούδια όπως «Send Me The Pillow You Dream On» και «I Can’t Help It (If I’m Still In Love With You)». 

Στην ταινία "Just For Fun" τραγούδησε «Judy, Judy, Judy», το οποίο έγραψε με τον Doc Pomus και τον Mort Shuman. Η μπαλάντα του "You Never Can Stop Me Loving You" ήταν κορυφαία επιτυχία στις ΗΠΑ, αλλά η ερμηνεία του από τον Kenny Lynch προτιμήθηκε από το κοινό στην Μ. Βρετανία. 

Η θητεία του στον αμερικανικό στρατό εμπόδισε τον Tillotson να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του, αλλά όταν υπέγραψε με την MGM Records ήταν αποφασισμένος να γίνει καλλιτέχνης της country. Το “Talk Back Trembling Lips' ήταν χιτ, αλλά τα επόμενα - 'Worried Guy', 'I Rise, I Fall', 'Heartaches By The Number' – έφτασαν μόνο μέχρι το Top 40. 

Ο Tillotson μετακόμισε στην Καλιφόρνια το 1968, και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70 ηχογράφησε  για τις εταιρίες Ampex, Buddah Records και United Artists Records. Το 1966 εμφανίστηκε στην κωμωδία “The Fat Spy” με την Jayne Mansfield. 

Το 1991 έχασε την κόρη του σε τροχαίο, κάτι που του στοίχισε πολύ. Μετά από απουσία πολλών χρόνων το 2010, κυκλοφόρησε το "Not Enough", το οποίο ήταν ένα αφιέρωμα στον στρατό, την αστυνομία και την πυροσβεστική των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο δίσκος πήγε πολύ καλά. Συνεχίζει να γράφει και να εμφανίζεται σε συναυλίες.

The Martha and the Vandellas story

Οι Martha and the Vandellas ήταν ένα γυναικείο vocal συγκρότημα από το Detroit του Michigan των ΗΠΑ, που ήταν δημοφιλές τη δεκαετία του 1960. Δημιουργήθηκε το 1957 από τις φίλες Annette Beard, Rosalind Ashford και Gloria Williams, και αργότερα προστέθηκε η Martha Reeves, η οποία έγινε η lead τραγουδίστρια του συγκροτήματος μετά την αποχώρηση της Williams το 1962. Όλες οι επιτυχίες των Martha and the Vandellas έγιναν με την Motown. 

Από την αρχή, η φωνή της Martha Reeves είχε μια γήινη, άμεση ποιότητα που την διέκρινε από άλλες τραγουδίστριες της Motown, συνδυάζοντας στοιχεία gospel και rhythm & blues.

Μαζί με τις Vandellas, η Reeves ηχογράφησε μια σειρά από singles στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, μεταξύ των οποίων το θεωρούμενο και «εθνικός ύμνος» της Motown, το "Dancing in the Street", καθώς και χορευτικές επιτυχίες όπως το "Love Is Like a Heat Wave", “Nowhere to Run” και “Jimmy Mack”.

Η γεννημένη στις 18 Ιουλίου 1941 και το μεγαλύτερο από έντεκα παιδιά, Reeves άρχισε να τραγουδάει με τις Del-Phis, ένα γυναικείο συγκρότημα, το 1960. Ανακαλύφθηκε το 1961 στο διάσημο Twenty Grand Club του Ντιτρόιτ, όπου άνθρωπος της Motown, ο Mickey Stevenson, άκουσε την ερμηνεία της. Προσκλήθηκε να πάει στην Motown όπου αρχικά, τραγουδούσε background για τον Marvin Gaye. Ωστόσο, ο ιδρυτής της Motown, Berry Gordy, σύντομα προσέφερε στο συγκρότημα της Reeves ένα δικό του συμβόλαιο.

Το τρίο είχε την πρώτη του επιτυχία με το "Come and Get These Memories" του Holland-Dozier-Holland, αλλά ήταν το ακαταμάχητο "Heat Wave" που έκανε τη Martha και τις Vandellas ένα από τα hot ονόματα της Motown το καλοκαίρι του 1963. Ένας άλλο τραγούδι, το “Dancing in the Street” - που γράφτηκε από τον Mickey Stevenson, τον Marvin Gaye και τον Ivy Joe Hunter - έφτασε το 1964, στο νούμερο δύο στη μέση της «βρετανικής εισβολής».

Οι Martha and the Vandellas ηχογράφησαν σε όλη τη δεκαετία του '60 για την Gordy της Motown, είκοσι τέσσερις επιτυχίες R & B και έγιναν ένα από τα πιο επιτυχημένα ονόματα της εταιρείας. Ως γυναίκες καλλιτέχνιδες της Motown, τις πέρασε μόνο η Diana Ross και οι Supremes, με τις οποίες συναγωνίζονταν σε φήμη. Όταν η εταιρεία μετακόμισε δυτικά το 1971, οι δρόμοι των Martha and the Vandellas και της Motown χώρισαν. Πραγματοποίησαν μια αποχαιρετιστήρια συναυλία στο Ντιτρόιτ και η Reeves ξεκίνησε σόλο καριέρα το 1974. Επανασυνδέθηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του '70 και πήραν κάποια προβολή το 1983 λόγω της τηλεοπτικής εκπομπής για την 25^η επέτειο της Motown. Συνεχίζουν να παίζουν. 

The Ronettes story

Οι Ronettes υπήρξαν ένα από τα πιο δημοφιλή γυναικεία συγκροτήματα της δεκαετίας του 1960. Είχαν εννέα τραγούδια στο Hot 100 του Billboard , πέντε από τα οποία έγιναν Top 40 επιτυχίες. Το τρίο από το Spanish Harlem της Νέας Υόρκης (μια συνοικία με κυρίως πληθυσμό ισπανόφωνων) αποτελούνταν από την τραγουδίστρια Veronica Bennett (αργότερα γνωστή ως Ronnie Spector, καθώς παντρεύτηκε τον γνωστό παραγωγό Phil Spector), την μεγαλύτερη αδελφή της Estelle Bennett και την ξαδέλφη τους Nedra Talley. Η μητέρα της Veronica ήταν Αφροαμερικάνικης / Ινδιάνικης Cherokee καταγωγής και ο πατέρας της Ιρλανδικής.

Οι τρεις τραγουδίστριες άρχισαν να τραγουδούν μαζί όταν η οικογένεια συγκεντρώνονταν στο σπίτι της γιαγιάς τους τα Σαββατοκύριακα. Το 1957 σχημάτισαν την πρώτη τους μπάντα, τις Darling Sisters. Η μπάντα περιέλαβε επίσης δύο άλλες ξαδέλφες, τη Diane και την Elaine, και έκαναν μια παράσταση στο θέατρο Apollo στη Νέα Υόρκη. Μετά από αυτή την παράσταση, η Diane και η Elaine εγκατέλειψαν το γκρουπ, το οποίο στη συνέχεια πήρε το όνομα Ronnie and the Relatives. Το 1961 υπέγραψαν με την Colpix Records και τον Ιούνιο ηχογράφησαν τέσσερα τραγούδια: το "I Want a Boy", το "What's Sweet για το Sweet Sixteen", το "I'm Gonna Quit while I'm Ahead" και το “My Guiding Angel.”

Κανένα από αυτά τα τραγούδια δεν μπήκε στα charts και η Ronnie and the Relatives άρχισαν να χορεύουν στο New York's Peppermint Lounge. Ήταν η εποχή twist, και η μπάντα έγινε σύντομα τακτική στο club, τραγουδώντας και χορεύοντας. Ο dj Murray the K ενθουσιάστηκε μαζί τους και τις έπεισε να εμφανιστούν σε μερικές από τις παραστάσεις του στο θέατρο Fox στο Μπρούκλιν. Τον Μάρτιο του 1963, η Estelle Bennett επικοινώνησε με τον Spector. Κατάφερε να κανονίσει μια ακρόαση. Τώρα το συγκρότημα λεγόταν the Ronettes. Οι Ronettes τραγούδησαν το “Why Do Fools Fall in Love,”, για την εταιρία Philles του Spector. Αρχικά ο Spector θέλησε μόνο η Ronnie να υπογράψει, αλλά η μητέρα της επέμενε να υπογράψει ολόκληρο γκρουπ κι έτσι έκανε.

Αρχικά οι Ronettes τραγουδούσαν backup vocals στις ηχογραφήσεις του Spector για άλλους, όπως η Darlene Love και οι Bob Bob B. Soxx and the Blue Jeans. Στη συνέχεια, ο Spector έβαλε το συγκρότημα να τραγουδήσει δύο τραγούδια, το "Be My Baby" και το "Baby I Love You". Το "Be My Baby" έφτασε στο νούμερο 2 το φθινόπωρο του 1963 και πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Το "Baby I Love You" (στο οποίο φωνητικά κάνουν οι Cher και η Darlene Love) έφτασε στο νούμερο 24. 

Αυτά τα δύο κομμάτια έκαναν αστέρια τις Ronettes εκεί στα τέλη του 1963 με αρχές του 1964. Το γκρουπ περιόδευσε στην Αγγλία με τους Rolling Stones και έκανε παρέα με τους Beatles.

Από τον Σεπτέμβριο του 1963 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1964, οι Ronettes κατάφεραν να βάλουν πέντε singles στο Top 40. Εκτός από το "Be My Baby" και το "Baby I Love You", ήταν τα “Walking in the Rain” (νο 23), “(The Best Part of) Breakin’ Up” (νο 31) και “Do I Love You?” (νο 34). Αυτές ήταν οι πιο μνημειώδεις παραγωγές του Phil Spector, οι οποίες χτίστηκαν γύρω από την τρεμουλιαστή, κλαψιάρικη φωνή της Ronnie, που ενσωματώνει το φάσμα των νεανικών, ρομαντικών επιθυμιών από την έκσταση στη θλίψη. Δεν επηρέασε καθόλου το ότι οι Ronettes ήταν εξωτικές, πολυφυλετικές όμορφες κοπέλες με χτένισμα "σφηκοφωλιά" και παχιά μάσκαρα. Τα τραγούδια τους παρουσίαζαν ένα πιο τολμηρό για εκείνη την εποχή και "διεκδικητικό" τύπο κοριτσιού. Τα αγόρια ήθελαν να είναι μαζί τους, τα κορίτσια ήθελαν να είναι σαν κι αυτές και οι δίσκοι τους ήταν περιζήτητοι.

Τον Ιούνιο του 1965 οι Ronettes ηχογράφησαν ένα τραγούδι με τίτλο "I Can Hear Music", το οποίο γράφτηκε από τους Spector, Ellie Greenwich και Jeff Barry. Το τραγούδι δεν έγινε επιτυχία μέχρι που το έπαιξαν οι Beach Boys τέσσερα χρόνια αργότερα. Στην πραγματικότητα, ένας από τους μεγαλύτερους οπαδούς των Ronettes ήταν ο Brian Wilson, ο οποίος άκουγε επανειλημμένα το "Be My Baby", το οποίο ονόμασε "το πιο αγαπημένο μου τραγούδι".

Οι Ronettes συνέχισαν να ηχογραφούν για τον Spector και ακολούθησαν περισσότερα singles, αλλά η δημοτικότητά τους άρχισε να πέφτει μετά το γοητευτικό έτος του 1964. Το τελευταίο τους τραγούδι που έφτιαξε ο Spector, το “Is This What I Get”/“Oh, I Love You” δεν μπήκε στο Top 40. Μετά την περιοδεία τους στη Γερμανία στις αρχές του 1967, οι Ronettes αποφάσισαν να διαλυθούν. Εν τω μεταξύ, η Ronnie και ο Spector είχαν κάνει δεσμό. Σύμφωνα με τον μουσικό συγγραφέα David Hinckley, «σε αυτό οφείλεται η πρώτη ύλη και η συναισθηματική σπίθα πίσω από πολλές από τις ηχογραφήσεις των Ronettes». Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1968. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της Ronnie, “Be My Baby”, ο Spector την κρατούσε φυλακισμένη στην έπαυλή του στο Los Angeles μέχρι που χώρισαν το 1973. Πήραν επισήμως διαζύγιο το επόμενο έτος.

Μετά το διαζύγιο, η Ronnie άρχισε να κάνει σόλο καριέρα. Αρχικά, προσπάθησε να επανασυνδέσει τις Ronettes, αλλά η Nedra και η Estelle δεν ενδιαφερόταν. Η Ronnie ηχογράφησε στη συνέχεια μερικά εξαιρετικά κομμάτια με την E Street Band (“Say Goodbye to Hollywood,” ένα τραγούδι που έγραψε ο Billy Joel, "Take Me Home Tonight" και “Dangerous”. Κυκλοφόρησε επίσης τα σόλο άλμπουμ Siren (1980) και Unfinished Business (1987).

Το 1990 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της, "Be My Baby: How I Survived Mascara, Miniskirts and Madness”, όπου περιέγραφε την ταραγμένη σχέση της με τον Spector, ο οποίος σήμερα βρίσκεται στην φυλακή για ανθρωποκτονία. Το 2006 κυκλοφόρησε το Last of the Rock Stars, το πρώτο της άλμπουμ μετά είκοσι χρόνια και το 2010 κυκλοφόρησε ένα Χριστουγεννιάτικο EP που λεγόταν Ronnie Spector’s Best Christmas Ever.

Η Ronnie μετά το διαζύγιο με τον Spector ξαναπαντρεύτηκε και έκανε τρία παιδιά. Η Nedra παντρεύτηκε τον Scott Ross πρώην dj που μετά έγινε παρουσιαστής στο χριστιανικό κανάλι CBN. Η Estelle, που μετά την διάλυση του συγκροτήματος ταλαιπωρήθηκε από ψυχιατρικής φύσεως προβλήματα και πολλές φορές ήταν άστεγη, πέθανε το 2009.